Կնոջս խորհումները

Նստած գործ եմ անում, հանկարծ կնոջիցս հաղորդագրություն է գալիս «Նայի՛ր թե ինչ է այս գրքում գրված»:

«Փոքր ժամանակ մեզ թվում է, որ մենք ամեն ինչ կարող ենք: Ու մենք ինչ ուզենք, այն էլ կարող ենք դառնալ: Քո երազանքները չունեն սահմաններ: Փոքր ժամանակ մենք դնում ենք անսահման երազանքներ: Բայց երբ մեծանում ենք, դրանք անհետանում են: Ու իրականության մեջ սկսում ես հասկանալ, որ ոչինչ էլ չես կարող անել: Ու դու սկսում ես կյանքից ավելի քիչ խնդրել: Բայց ինչո՞ւ ենք մենք սկսում չհավատալ ինքներս մեզ: Մենք ղեկավարվում ենք ամեն ինչով (փաստերով, տրամաբանությամբ), բայց ինչո՞ւ մենք չենք ղեկավարվում մեր երազանքներով»:

Մտքերը դուրս շատ եկան: «Ի՞նչ գիրք է», — հարցնում եմ: «Գեղարվեստական», — պատասխանում է նա, — «Сесилия Ахер — Не верю. Не надеюсь. Люблю»: Ուղարկեց նաև հղումը: Բացեցի, կարդացի, իրոք որ հիանալի մտքեր էին: Գրքի այդ հատվածը ներկայացնում եմ ճիշտ նույն ձևով, ռուսերեն լեզվով:

«Знаешь, благодаря этому я поняла одну вещь. Я поняла, что готова идти дальше. Готова принять новый вызов, и хотя у меня нет совершенно никакого плана действий, я тем не менее все больше приближаюсь к своей мечте. Кто знал, что эта детская мечта — управлять отелем — в конце концов окажется реальностью? Забавно: когда ты маленький, ты веришь, что можешь стать кем угодно, кем захочешь. Твои мечты не знают границ. Ты веришь в волшебство, веришь в сказки и сказочные возможности. Но стоит тебе повзрослеть, и эта детская вера рассеивается как дым, а вместо нее ты начинаешь видеть перед собой жизненные реалии и с ужасом понимаешь, что ты не можешь осуществить все свои мечты. И тогда ты становишься скромнее, просишь у жизни меньшего или вообще прекращаешь мечтать.
Почему мы перестаем верить в себя? Почему мы руководствуемся лишь фактами, логикой — чем угодно, только не нашими мечтами?
Я все знаю, Алекс. Нет ничего невозможного, и более того — эта возможность, которую я получила сейчас, всегда была у меня. Просто у меня не хватало сил до нее дотянуться.
Нет ничего невозможного».