Աֆրիկյան թագավորներից մեկը մի մոտ ընկեր ուներ, որի հետ միասին մեծացել էին: Այդ ընկերը մի սովորություն ուներ` ցանկացած իրավիճակում, որը նրա հետ պատահում էր, լիներ դա բացասական, թե դրական, նա միշտ ասում էր` «դա լա՛վ է»:
Մի օր թագավորը որսի է դուրս գալիս: Ընկերը, որը միշտ նրա հետ էր, երբեմն լիցքավորում և պատրաստում էր նրա հրացանը: Բայց այս անգամ լիցքավորելիս` նա ինչ-որ բան սխալ է անում և երբ թագավորը վերցնում է հրացանը և կրակում, նրա մեծ մատը մի կողմ է թռնում: Տեսնելով տեղի ունեցածը` ընկերն ինչպես միշտ արձագանքում է` «դա լա՛վ է»: «Ո՛չ, դա լավ չէ՛», — բացականչում է թագավորը և հրամայում ընկերոջը բանտ նետել:
Անցնում է մոտ մեկ տարի: Թագավորը կրկին դուրս է գալիս որսի մի վայրում, որտեղ իր կարծիքով նա կարող էր հանգիստ որս անել: Բայց տեղի մարդակեր ցեղերը նրան գերի են վերցնում և մնացածի հետ միասին տանում իրենց գյուղը: Նրանք կապում են թագավորի թևերն ու ոտքերը, ցախ են բերում, սյուն են տնկում և կապում թագավորին դրան: Երբ նրանք մոտենում են, որպեսզի վառեն կրակը, հանկարծ նկատում են, որ թագավորի մեծ մատը չկա: Նրանց սնահավատությունը թույլ չէր տալիս նրանց ուտել մարդկանց, որոնք մարմնի արատ ունեն և թագավորին բաց են թողնում:
Վերադառնալով տուն` թագավորը հիշում է այն պատմությունը, երբ նա զրկվեց մատից և խղճի խայթ է զգում ընկերոջ հետ այդպես վարվելու համար: Նա անմիջապես գնում է բանտ` նրան տեսնելու:
Դու ճիշտ է՛իր, դա լավ էր, որ ես առանց մատ մնացի, — ասում է թագավորը և պատմում նրան այն ամենը, ինչ նրա հետ տեղի էր ունեցել:
— Ես շատ եմ ափսոսում, որ քեզ բանտ եմ նստացրել, դա իմ կողմից վատ արարք էր:
— Ոչ, — պատասխանում է ընկերը, — դա լա՛վ էր:
— Ինչպե՞ս թե լավ էր, — զարմանում է թագավորը, — միթե՞ դա լավ է, որ ես իմ ընկերոջը մեկ տարով բանտ եմ նստացրել:
— Եթե ես բանտում չլինեի, ապա ես այնտեղ քեզ հետ կլինեի:
Շատ լավ առակ էր,և ինձ շատ բան սովորեցրեց: