Մարդու կյանքը ծնված օրվանից մինչ մահ ինքնաորոնում է, ինքնաճանաչում, ինքնահաստատում:
Դու մի մասն ես այս աշխարհի, իսկ աշխարհը` քո մասը: Դու աշխարհի մեջ ես, աշխարհը` քո: Կյանքը պայքար է քո բանականության ու բնազդների միջև, ու դու մինչ մահ փորձում ես հաղթողին գտնել: Դու քո սարդոստայնն ես հյուսել` քո օրենքներով ու կանոններով և փորձում ես դուրս պրծնել հենց այդ քո ստեղծած սարդոստայնից: Դու հոգնել ես քեզանից ու քո եսը փնտրում ես այլ մարդկանց մեջ, դու փորձում ես փախչել ինքդ քեզանից, սակայն նորից վերադառնում ես քո «Ես»-ի մոտ: Դու այնքան ամբողջական ես, այնքան կատարյալ ու այնքան թերի: Դու քո մեջ ես պարունակում արևը, լուսինը, բնությունը, մոլորակները և դու դրանց մի փոքրիկ մասնիկն ես, ՄԱՐԴ: Դու անցնում ես մի երկար ճանապարհ, որպեսզի գտնես քո «Ես»-ը: Ու ես այդ ճանապարհը անվանում եմ ինքնաորոնում: Եվ միթե վերջում դու կկարողանաս գտնել քեզ, ՄԱՐԴ:
Զառա ջան նկարը լավնա? 🙂
Շաաաաաաաաաաաաատ, Լուկա ջան մերսի
Լավա 🙂 չարժի.
Իիիիինչ լավ էր գրված :ՃՃ Շատ շնորհակալություն, իրոք բավականություն ստացա:ՃՃ
Ձեր գրառումը մի հանգիստ դասական երաժշտության տակ շաաատ լավ կհնչեր
Ես հատուկ փորձեցի Էմմա ջան, իրոք որ հնչում էր 🙂
Luka ջան, ասեմ, որ ես ինձ գտել եմ 🙂
Իմ կարծիքով ներքին հանգստությունը շատ կարևոր է, քանի որ մարդու արտաքին դրսեվերումները դրա բացակայության կամ առկայության մասին են վկայում: Շրջապատի հետ հարաբերությունները, կյանքում առաջ գնալու ցանկությունը ևս ըստ իս դրա հետ փոխկապակցված են …
Ներքին հանգստությունը իրոք որ շատ կարևոր է Mary fr ջան: Եթե ձեզ գտել եք, դա շատ լավ է!