Մեր տան պատշգամբը նայում է դեպի փողոց: Հաճախ, երբ ուզում եմ մի քիչ հանգստանալ, կանգնում եմ պատշգամբի մոտ և երկար նայում եմ դուրս: Իսկ դրսում մարդիկ են, և մարդիկ շտապում են: Տարբեր տարիքի ու բնույթի մարդկանց կարող ես տեսնել: Դպրոցական աղջիկը ընկերուհիների հետ շտապում է դպրոց, լուրջ գործարարը հեռախոսը ականջին դրած հանդիպման է շտապում, երիտասարդ կինը տոպրակները ձեռքին, գնումներ կատարած տուն է շտապում, հանկարծ մեքենա է կանգնում, դրա միջից իջնում է ինչ-որ մեկը և դեպի դիմացի խանութ է շտապում և այդպես բոլորն ինչ-որ տեղ շտապում են: Երբ տեսնում ես նման տեսարան, այնպիսի տպավորություն է, որ համակարգչային խաղ ես դիտում և ինչ-որ մեկը վահանակը ձեռքին ղեկավարում է այդ ամենը: Կարծես մարդկանց ուղեղներում նախօրոք ծրագրավորած չիպ է դրված և նրանք այդ ծրագրով շարժվում են:
Ավելի լավ է շտապել քան ուշանալ…. Այլապես կյանքի մի փուլում գիտակցելու ես , որ ոչինչ
էլ չես հասցրել անել…
Համաձայն եմ Անի ջան, այստեղ շտապելը ավելի շատ փորձել էի փիլիսոփայական իմաստով գրել 🙂
Մի տեսակ հիշեցի Սևակի հետևյալ տողերը))))
Ես չեմ շտապում։
Շտապում է նա,
Ով ուշանում է։
Ես չեմ ուշանում։
Ու թե տանջվում եմ՝
Ուշացողների երեսից միայն,
Ուշացողների՛,
Որ հաճախ նույնիսկ կարող են կոչվել
Ե՛վ առաջավոր,
Ե՛վ առաջատար։
Շատ լավ մեջբերում էր Անի ջան.
Luka ջան, երեկ հազարավոր մարդիկ ( այդ թվում նաև ես) շտապում էին աշխարհահռչակ երգիչ և կոմպոզիտոր Անդրեա Բոչելլիի համերգին: Ես շտապում էի հասնել այնտեղ և շողեր հավաքել նրա հոգու լույսից: Շտապում էի լսել նրա աստվածատուր ձայնը՝ կենդանի կատարմամբ: Նա իր երգերով հակազդում է բնության անողոքություններին: Տպավորություններն աննկարագրելի են: Նա հիանալի կերպով կարողանում է համադրել դասականն ու երաժշտական մյուս ուղղությունները: Մարդու հնարավորությունների նման անսահմանափակ է նաև նրա ձայնը, գեղեցիկ ու մաքուր՝ ինչպես ձյունը, որ դեռ չի դիպչել գետնին: Այն ստիպում է երազել և կտրվել իրականությունից: Որքան դժվար է եղել նրա հաջողությունների ճանապարհը: Միայն փորձենք պատկերացնել այդ դժվարությունները: Այժմ նա կատարելության բարձունքին է և իր երգերով բազմացրել է աշխարհի գեղեցկության գույները: Նրա հաջողությունները թույլ են տալիս մտածել, որ նա երբեք չի հանձնվել կամ տրվել ինքնակարեկցանքին:
Ամեն մարդու խնդիրն է կյանքում հասնել հաջողության և հոգեկան ներդաշնակության: Բոչելլիին հաջողվեց հասնել այդ ամենին, քանի որ նա ոչ մի դեպքում չփնտրեց արդարացումներ: Նա ոչ թե ընկավ կյանքի հարվածներից, այլ ցնցեց նրան իր պատասխաններով:
Բոչելլին իր հետ տարավ բազմահազար մարդկանց ծափողջույնները, հիացմունքն ու սերը, որոնք նրան ուժ են տալիս ապրելու և ստեղծագործելու համար:
Ալլա ջան երեկ ես էլ էի այդտեղ, Բոչելլիի մասին անպայման հոդված կգրենք: