Խոսելով արժեթղթերի շուկայի, արժեթղթերի թողարկման և շրջանառության հետ կապված մի շարք հիմնախնդիրների և առանձնահատկությունների մասին` չենք կարող չանդրադառնալ անդերրայթինգ հասկացությանը:
Անգամ ամենախոշոր բաժնետիրական ընկերությունները արժեթղթեր թողարկելու և տեղաբաշխելու, երկրորդային շուկայում դրանց իրացվելիությունն ապահովելու համար դիմում են հատուկ մասնագիտացած ընկերություններին (սովորաբար ներդրումային ընկերություններին), քանի որ այդ գործառույթն իրականացնող հատուկ ստորաբաժանում ունենալը «մեծ հաճույք» է: Անդերրայթինգը (արժեթղթերի շուկայում կիրառվող իմաստով. այն բոլորովին այլ իմաստ ունի օրինակ ապահովագրական ոլորտում) առաջնային տեղաբաշխման ժամանակ արժեթղթերի գնումն է կամ գնման երաշխավորումը: Այսինքն` անդերրայթինգ իրականացնող ընկերությունը` անդերրայթերը, նախօրոք համաձայնեցված պայմաններով վարձավճարի դիմաց սպասարկում է թողարկողին և երաշխավորում է արժեթղթերի շուկայում առաջնային տեղաբաշխումը:
Անդերրայթերի և թողարկողի միջև հարաբերությունները կարգավորվում են երեք տիպի համաձայնագրերով: Առաջինի դեպքում անդերրայթերը հանդես է գալիս որպես միջնորդ` բրոքեր, և ոչ մի պարտավորություն չի կրում չբաշխված արժեթղթերի հետգնման մասով: Այսինքն` տեղաբաշխման ռիսկն ամբողջությամբ կրում է թողարկողը, իսկ անդերրայթերը ստանում է կոմիսիոն վճար` իրացված արժեթղթերի քանակին համապատասխան` չիրացված արժեթղթերը վերադարձնելով թողարկողին: Ֆինանսական գրականությունում այս սխեման հայտնի է «լավագույն ջանքերի համաձայնագիր» (best effort contract) տերմինով: Հաջորդը «ամուր պարտավորությունների» (firm commitment contract) համաձայնագիրն է, որի դեպքում ներդրումային ընկերությունն իր հաշվին է իրականացնում արժեթղթերի տեղաբաշխումը` հանդես գալով որպես դիլեր: Անդերրայթերն ինքն է կրում չտեղաբաշխված արժեթղթերի մասով ռիսկը: Երրորդը «ամեն ինչ կամ ոչինչ» (all or none) սկզբունքի հիման վրա համաձայնագիրն է, որի դեպքում անդերրայթերն իրավունք է ստանում չեղյալ համարել համաձայնագիրը, եթե չի կարողանում թողարկված արժեթղթերն ամբողջությամբ տեղաբաշխել:
