Հաջողությունը երկար ճանապարհ է

Այո, հաջողությունը դա ճանապարհ է, սովորաբար երկար ճանապարհ: Երբ ճանապարհը երկար է լինում, շատ հաճախ դրա կեսից հոգնում ես և մտածում ես այն չշարունակելու մասին: Հիշեք օրինակ այն օրերը, երբ դուք արշավի եք գնում կամ ուզում եք սար բարձրանալ կամ էլ որոշում եք բնության գրկում մի քանի կիլոմետր քայլել: Երբ դուք նոր եք սկսում ճանապարհը, միտքը ձեզ շատ է դուր գալիս և ոգևորում է ձեզ: Դուք մտածում եք` «ի՜նչ էքստրեմալ է այս ամենը, ես մեծ հաճույք կստանա՛մ»: Սակայն, երբ անցնում եք ճանապարհի մի մասը և հոգնում եք, ձեզ մոտ սկսում են կասկածներ առաջանալ` «իսկ իմաստ ունե՞ր սկսել»: Այդ կասկածները շարունակվում են ամեն մի հաջորդ մետրի վրա: Որքան շատ եք դուք առաջ գնում, այնքան ավելի եք հոգնում և այնքան ավելի մեծ է ձեզ մոտ դառնում ցանկությունը չշարունակելու:

Սակայն հիշեք այն զգացմունքները, երբ դուք հասնում եք սարի գագաթին կամ արշավի վերջնակետին, հիշեք այդ հաճելի հոգնածությունը, այդ հոգեկան բավարարվածությունը, որ դուք արեցիք դա: Ճանապարհը դժվար էր չէ՞, դուք հոգնել էիք, բայց դուք կարողացաք հասնել մինչև վերջ: Երբ դուք կանգնած էիք սարի առջև և նայում էիք վերև, դուք մտածում էիք «Աաայ քեզ բարձրություն, միթե ես կարող եմ սա հաղթահարել»: Բայց երբ հասնում ես գագաթին և նայում ես վերևից, հասկանում ես, որ ոչ մի դժվար բան էլ չկար, դժվարը սկսելն էր:

Այդպես է նաև հաջողության դեպքում: Երբ ինչ-որ բան ես նախաձեռնում կամ շարժվում ես դեպի նպատակներդ, ճանապարհին հաճախ հոգնում ես, քանի որ ճանապարհի վերջին դեռ շատ կա: Բայց որքան էլ հոգնես, ետ մի դարձիր, շարունակիր մինչև վերջ, դա է միակ տարբերակը ճանապարհը անցնելու:

Իսկ որպեսզի չհոգնես, ոչ թե վազիր դեպի նպատակդ, անտեսելով մնացած ողջ ճանապարհը, այլ վայելիր ամբողջ ճանապարհը: Չէ որ երբ դուք սար եք բարձրանում, ձեզ համար կարևորը ոչ թե գագաթին հայտնվելն է, այլ այդ բարձրանալու հաճույքը, ամեն մի հատվածը հաղթահարելը, բնությունը վայելելը, ընկերների հետ զրուցելը, միասին դժվարությունները կիսելը:

Նույն կերպ վարվեք հաջողության դեպքում: Ոչ թե հոգնեք ճանապարհից, այլ վայելեք այն: