Առակ ազատության մասին

Մի անգամ հանդիպում են քամին և մարդը: Վերջին անգամ նրանք հանդիպել էին հազարավոր տարիներ առաջ, երբ քամին դեռ մարդ էր: Այդ ժամանակ Քամի անունով աղջիկը ապրում էր մնացած բոլոր մարդկանց պես: Ցերեկային ժամերին նա դաշտ էր գնում, երեկոյան հոգնած տուն էր վերադառնում, ճանապարհին մտնում էր անտառ, հատապտուղներ էր հավաքում և ամեն օր նույն ճանապարհով տուն էր վերադառնում: Բայց Քամին հոգնել էր անընդհատ նույն բանը անելուց` ամեն անգամ նույն դաշտը, նույն անտառը, նույն ճանապարհը: Մի օր, երբ նա անցնում էր անտառի կողքով, նա տեսավ, թե ինչպես մի տերև պոկվեց ծառից և թռավ վերև: Այնքան ազատ էր թռչում այդ տերևը, այնքա՜ն ազատ: Քամին երբեք չէր տեսել նման բան: Տերևները երբեք չէին պոկվում ծառից և երբեք առանձին չէին թռչում: Մյուս տերևների պես նրանք երկար մնում էին ծառի վրա և միայն վերջում` թափվում ներքև:

— Ե՜ս էլ եմ ուզում քեզ պես լինել, — բացականչեց Քամին, — ես ուզում եմ ազատ լինել:

Այդ ժամանակ հողը, ջուրն ու տերևները խառնվեցին իրար և աղջկա առջև հայտնվեց մի կին:

— Ո՞վ ես դու, — վախեցած հարցրեց Քամին:
— Ես Ցանկությունն եմ, — պատասխանեց կինը, — դու ուզո՞ւմ էիր ազատ լինել:
— Շատ եմ ուզում, — ասաց Քամին, — ես ուզում եմ լինել այն տերևի պես, թռչել այնտեղ, ուր ցանկանամ: Ես չեմ ուզում լինել բոլորի պես:
— Դու ազատ ես, — ասաց Ցանկությունը և փչեց, — դու պետք է միայն ցանկանայիր դա:

Փչելուց օդը շարժվեց: Քամին երբեք չէր տեսել, որ օդը շարժվեր: Օդի շիթերը վերցրեցին նրան իր ձեռքերը և վեր բարձրացրեցին: Քամին թռավ, նա ԱԶԱՏ էր:

Այդ օրվանից քամին թռչում էր երկրագնդի վրայով: Նա շրջում էր տարբեր երկրներով, վերևից նայում մարդկանց, որոնց մոտ կրկին ամեն ինչ նույնն էր: Ժամանակ առ ժամանակ նա իջնում էր ներքև, շշնջում մարդկանց ականջին. «Այդ ես եմ, Քամին, դուք նույնպես կարող եք ազատ լինել, եկեք իմ ետևից»: Բայց մարդիկ նրա ձայնը չէին լսում, նրանք այնքան զբաղված էին, որ նրան չէին լսում: Նրանք դարձել էին տերևներ, որոնք մյուս տերևների պես կպել էին ծառին և թափվում էին միայն վերջում:

Քամին ուզում էր, որ մարդիկ ազատ լինեն: Երբեմն նա այնքան ուժեղ էր փչում, այնպես ուժեղ էր սուլում, որպեսզի մարդիկ իր ձայնը լսեն, որ մարդիկ հակառակը` վախից փախնում և փակվում էին իրենց տներում: Բայց քամու սուլոցը ոմանց հասնում էր: Նրանք ծառից պոկված տերևի պես դառնում էին ազատ և թռչում էին այնտեղ, որտեղ քամին էր նրանց տանում:

Դու նույնպես, հարգելի ընթերցող, եղիր ազատ, եղիր ինչպես քամի, եղիր ինչպես ծառից պոկված ազատ տերև: Թռիր քո ճանապարհով: