Տարեց գյուղացին գլուխն ափերի մեջ առած, հուսահատված կուչ էր եկել: Արդեն չորս ամիս էր, ինչ անձրև չէր եկել: Նա նայում էր իր հեկտարներով հողերին և ոչինչ չէր տեսնում: Այնտեղ, որտեղ պետք է կանաչն ու բերքը լինեին, միայն հող էր, կարծես անապատում լիներ: «Ի՞նչ եմ անելու», — մտածում էր գյուղացին, — «ջուր չկա, բերք չկա, ոչինչ չկա: Ինչպես եմ սրա տակից դուրս գալու»: Գյուղացուն բերք էր անհրաժեշտ: Այդ բերքով էր նա ապրում, ընտանիքը կերակրում, դրանով էր նա զբաղվում, դա էր նրա կյանքը: Բայց բերք չկար: Գյուղացուն թվաց, որ աշխարհը շուռ է եկել, որ ամեն ինչ իր դեմ է: Նա նստել էր այն հողի վրա, որն այսքան ժամանակ իրեն պահել էր, երեխայի պես կուչ էր եկել և չգիտեր ինչ աներ: Նստեց մի քանի ժամ, հետո որոշեց վեր կենալ գնալ: Մտածմունքներից ուժասպառ էր եղել, պետք է հանգստանար:
Երբ հասավ տուն, քնեց և մի երազ տեսավ: Երազում հարուստ կալվածատեր էր: Կանգնած էր դաշտում և հետևում էր, թե ինչպես են իր ծառաները դաշտում աշխատում: Բոլորն ուրախ այս ու այն կողմ էին վազում: Մի քանի հոգի կովերն էին արածացնում, մյուսները բերք էին հավաքում, ոմանք ծնկի եկած հողն էին փխրեցնում, ոմանք չոր խոտերից դեզ էին հավաքում, ինչ-որ մեկն էլ ցանկապատի վրա նստած բարձր գոռում էր. «շարժվե՛ք, շարժվե՛ք, շուտով անձրև է գալու»: Երբ լսեց անձրև բառը, տեղից վեր թռավ: Հագավ շորերն ու վազեց դուրս: Անձրև էր գալիս…
Հաճախ մեր կյանքում ամեն ինչ փոխվում է հենց այն ժամանակ, երբ մեզ թվում է, որ ամեն ինչ վերջացած է: Մեծագույն հաղթանակներին միշտ էլ նախորդում են անհաջողությունները: Երբեմն այդ անցումը այնպես կտրուկ է կատարվում, որ զարմանում ես` ինչպե՞ս կարող էր: Երբեք մի հուսահատվեք, ոչինչ հավերժ չէ:
Շատ ուսուցանող առակ էր Luka ջան:Շատ շնորհակալություն:
Մերսի FAB ջան, խնդրեմ:
Շատ լավ առակ էր: Լիովին համամիտ եմ, ծանր պահերին, երբ ողջ հույսդ կորցնում ես ու համարում, որ ամեն ինչ կորած է, հենց այդ պահին կտրուկ շրջադարձ է տեղի ունենում դեպի ցանկալի ելքը: Ամեն դեպքում ինձ հետ գրեթե միշտ այդպես է եղել: Իսկապես չպետք է հուսահատվել խավար թունելը միշտ էլ ունենում է իր լուսավոր ելքը:
Մերսի Գայան ջան, շատ ուրախ եմ, որ դուք նույնպես դա հաստատում եք, որովհետև իմ կյանքում էլ է հաճախ հենց այդպես եղել:
Huys unenanq mer sayteri vra el mi or mi lav andzrev kga :)))
Կգա կգա Էդգար ջան 🙂
Շատ լավ առակ էր,,,ես այս թեմայով մի աֆորիզմ էի գրել,հենց կարդացի դա հիշեցի Հաճախ վերջին հույսը մեզ մոտ նկատվում է այն ժամանակ,երբ մենք ամբողջովին անհույս ենք: