Ես նպատակներին հասնելու մի մեթոդ եմ հասկացել, որով ուզում եմ կիսվել Ձեզ հետ: Մեթոդը կոչվում է այրել հետադարձ կամուրջները: Ի՞նչ է դա նշանակում: Դուք ստեղծում եք իրավիճակներ, որոնք բարդ են Ձեզ համար, վախենալու, սարսափելի, սակայն որոնք տանում են դեպի Ձեր նպատակները, և այնուհետև կտրում եք հետդարձի ճանապարհը: Այսինքն, ուզեք, թե չուզեք, դուք պետք է շարժվեք միայն առաջ, հետդարձի ճանապարհ այլևս չկա: Դա նույնն է, երբ ինչ-որ մեկին ուզում ես լողալ սովորեցնել, գցում ես նրան խորը լողավազանի մեջ և նա ստիպված պետք է լողա, այլապես կխեղդվի (իհարկե, պետք է հետևես, որ իրոք չխեղդվի 🙂 ):
Կամ դու զանգահարում ես ինչ-որ լուրջ գործարարի և ասում ես, որ հիանալի գաղափար ունես, և ցանկանում ես ներկայացնել նրան քո բիզնես-պլանը: Բայց բանն այն է, որ բիզնես պլան դու դեռ չունես, քանի որ ալարկոտ ես, կամ ժամանակ չի եղել կամ էլ երկար մտածել ես, բայց մոտդ չի ստացվել: Բայց դու գիտես, որ հետդարձի ճանապարհ այլևս չկա, երեք օրից դու այդ մարդու հետ հանդիպելու ես, և եթե մեջտեղից էլ պատռվես, բիզնես-պլանը պետք է պատրաստ լինի:
Նման իրավիճակները կոփում են մարդուն, ստիպում են նրան անել այն, ինչը նա չէր անի սովորական պայմաններում: Սա թռիչք է հարմարավետության գոտուց դուրս: Առաջ շարժվել մարդը միշտ էլ կարող է: Սակայն երբ կա հետդարձի ճանապարհ, առաջին իսկ անհարմարության դեպքում նա քայլ է անում ետ: Իրականում, նա կարող է քայլ անել առաջ, բայց քանի որ այդ քայլը նրան դուրս է բերելու հարմարավետության գոտուց, ավելի հեշտ է քայլ անել ետ, ինքդ քեզ համոզելով, որ հետո դու կրկին քայլ կանես առաջ: Բերեմ մի օրինակ տնային տնտեսուհիների կյանքից 🙂 Նրանք կարող են տան մաքրությամբ զբաղվել, ասենք, երկու շաբաթը մեկ անգամ: Նկատի ունեմ լուրջ մաքրություն, ոչ ամենօրյա: Այնպես չէ, որ նրանք չեն ուզում անել դա: Պարզապես կամ ժամանակ չի լինում, կամ հոգնած են լինում կամ էլ այլ պատճառ: Բայց զանգիր նրանց և ասա, որ երկու օրից տանը կարևոր հյուրեր են լինելու: Այդ ժամանակ և հոգնածությունը կանցնի և ժամանակը կավելանա, և նրանք ամեն ինչ կանեն, որպեսզի այդ օրը տունը փայլի: Ինչո՞ւ: Որովհետև հետդարձի ճանապարհ այլևս չկա, ուզես, թե չուզես, պետք է հասցնես: Երբեմն այդպիսի իրավիճակներ ստեղծեք նաև գլոբալ նպատակների համար:
Փայլուն հոդված է: Ավելին՝ ինքս էլ վերջերս եկա այդ մտքին /չնայած իմ ձևակերպումն այնքան հստակ չեր որքան հոդվածում/ և շատ մոտ ապագայում պատրաստվում եմ մի կարևոր որոշում ընդունել հենց այս համոզմունքի հիման վրա: Շնորհակալություն վստահություն ներշնչելու համար 🙂
Խնդրեմ Հրաչուհի ջան, միշտ պատրաստ եմ 🙂
Խնդրում եմ ավելացրեք ,,նախորդը,, և ,,հաջորդը,, կոճակները ??
Շնորհակալություն
Ok Արմեն ջան 🙂
Համաձայն եմ: Մեթոդին ճիշտ իրադրություններում հետևելը դրական առդյունք է տալիս, բայց ոչ միշտ: Կան դեպքեր, երբ հետ քայլ կատարելը ավելի լավ արդյունքի կարող ե բերել, քան առաջ գնալը:Բացի այդ չի կարելի միշտ առաջ գնալ: Ամեն ինչ պետք է լինի հստակ, լավ մտածված ու ճիշտ հաշվարկած:
Հրաչ ջան, այս հոդվածն արտահայտում է կամքի ուժի զարգացման և համառության գաղափարը, առանց որի հաջողությունը կմնար փակ դռան ետևում:
Այո Ալլա ջան:
Համաձայն եմ Vanand ջան, միշտ այսպես հաստատ չի կարելի անել: Սա պետք է անես այն ժամանակ, երբ զգում ես, որ, կոպիտ ասած, համարձակությունդ չի հերիքի այլ կերպ դա անել, բայց հաստատ գիտես, որ դա պետք է անել:
Ինքնաներշնչման մի ձև ա:
Ես այսօր բացահայտեցի այս կայքը: Հիացած եմ ուղղակի: Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել Ձեզ` Հրաչ, այս հոդվածների համար: Ձեր գրած հոդվածները արդիական են և տարիքային սահմանափակումներ չունեն, քանի որ բոլորս էլ մարդիկ ենք, բոլորս ապրում ենք մեր կյանքով, յուրովի անցնում կյանքի ՆՈՒՅՆ ճանապարհով…
Ձեզ նույնպես շնորհակալություն Գոհար ջան, ամեն անգամ ուրախանում եմ, երբ նոր մարդ է հայտնվում, որին հարազատ են այս թեմաները: