Հնարավորությունը չի թակում երկու անգամ

— Տուկ-տուկ,
— Ո՞վ է..
— Քո հնարավորությո՛ւնը,
— Խաբում ես,
— Ինչո՞ւ,
— Հնարավորությունը չի թակում երկու անգամ:

Այսպիսի հումորային մեջբերումով սկսեցի այսօրվա հոդվածը, բայց այն ամբողջությամբ արտահայտում է այն միտքը, որի մասին խոսելու եմ այստեղ:

Հնարավորություններ բոլորիս կյանքում էլ լինում են: Խոսքն այնպիսի հնարավորությունների մասին է, որոնք իվիճակի են փոխել մեր կյանքը: Ես չեմ հավատում, որ աշխարհում կա մի մարդ, որի կյանքում նման հնարավորություն երբեք չի եղել՝ լինի այդ մարդը դժբախտ, աղքատ, միայնակ, թե հիվանդ: Պարզապես որոշ մարդիկ կարողանում են նկատել հնարավորություններն ու օգտագործել դրանք, իսկ մյուսներն անցնում են դրանց կողքով:

Հնարավորություններն օդից չեն ընկնում, այսինքն դա «նստել թախտին, սպասել բախտին» տարբերակը չէ: Իհարկե, եզակի դեպքերում հնարավոր է նաև այդպես լինի, բայց եկեք այդ տարբերակը միանգամից բացառենք, քանի որ դրան սպասել, նշանակում է սպասել, որ հորդառատ գետի մեջ լողացող թղթե նավակը հանկարծակի կարող է հայտնվել ափում: Հնարավորություններ ստեղծում ենք մենք ինքներս: Ստեղծում ենք ոչ թե կոնկրետ հնարավորությունը, այլ ստեղծում ենք միջավայրը, որը ձգում է տվյալ հնարավորությունը: Օրինակ, եթե մի օր Դուք ծանոթանում եք հայտնի դիզայներական ընկերության տնօրենի հետ և նա Ձեզ աննախադեպ համագործակցության առաջարկ է անում, պատճառն այն չէ, որ բախտը Ձեզ ժպտաց, պատճառն այն է, որ Դուք գնացել էիք այն ցուցահանդեսին, որտեղ ներկա էր այդ մարդը: Այսինքն, Դուք եք Ձեզ վրա կրում ողջ պատասխանատվությունը, Դուք ինքներդ «ձգեցիք» այդ հնարավորությունը:

Կյանքի ընթացքում մեզ կարող են շատ հնարավորություններ հանդիպել. պարտադիր չէ օգտագործել դրանք բոլորը: Դրանցից միայն մեկը կարող է ամեն ինչ փոխել: Պարզապես հիշեք, որ նման հնարավորությունները երկար չեն սպասում: Դրանք գալիս են մի ակնթարթ և անցնում Ձեր կողքով: Հասցրեցի՞ք նկատել դրանք և կառչել՝ կշահեք, ո՞չ՝ ստիպված կլինեք շարունակել սպասել: