Երևի Ձեզ հանդիպած կլինեն դեպքեր, երբ մարդը պետք է ինչ-որ նոր բան սովորի, կամ որոշ ժամանակ ինչ-որ նոր բանով զբաղվի, որպեսզի կարողանա փոխել իր հետագա ողջ կյանքը: Բայց նա չի անում դա, քանի որ արդյունքն ավելի ուշ է երևալու: Այսինքն, գործում է հետևյալ մտածելակերպը` «եղածը թողած, ինչի՞ մասին մտածեմ»: Եվ դա հիմնականում լինում է կյանքի ավելի հասուն փուլերում, քանի որ երիտասարդ տարիքում մարդն ավելի ճկուն է նման փոփոխությունների հանդեպ: Օրինակ, ծանոթներիցս մեկը պետք է մոտ 1 տարի անգլերեն սովորի, որպեսզի հետո կարողանա աշխատել արտասահմանյան մեծ ընկերությունում, որտեղ և հնարավորություններն են ավելի մեծ և ապագան է ավելի հստակ: Բայց նա չի անում դա, որովհետև 1 տարին մեծ թիվ է: Մե՞ծ…
Եկեք հասկանանք, թե ինչի վրա է ծախսում տարիները միջին վիճակագրական մարդը: Սկզբում բոլորն էլ սովորում են դպրոցում, լավագույն դեպքում 10 տարի, հետո համալսարան, հետո մի մասը որոշ ժամանակ անգործ է մնում, մի մասն էլ սկսում է աշխատել: Ապա տարիներով մարդն աշխատում է նույն աշխատանքի վայրում, հետո միգուցե փոփոխություններ, իսկ միգուցե` ոչ: Այսինքն, մենք տասնյակ տարիներ ենք ծախսում միջին, ընդունված կյանքով ապրելու համար, բայց երբ պետք է 1 տարի ծախսել այդ կյանքը հիմնովին փոխելու համար, դա շատ է թվում: Իրականում` կարծում եմ պատճառը միայն ժամանակը չէ: Հասուն տարիքում մարդն ավելի մեծ պատասխանատվություն է զգում, թեկուզ հենց ֆինանսական առումով` իր ընտանիքի հանդեպ: Բայց ցանկացած մարդ պետք է հասկանա, որ գալիս են պահեր, երբ պետք է կարողանալ որոշում ընդունել` կարճ ժամանակով զոհաբերել ներկան, մի փոքր դժվարություններ ապրել` հանուն ավելի պայծառ ապագայի: Պետք է ճկուն լինել, կարողանալ ամբողջովին տեսնել պատկերը` Ձեր կյանքի պատկերը:
chishta shat chisht.
Mi tari a klini vor uzum em angleren parapem. Amen amsva verj mihat lav girq em vercnum, vor hajord amsva skzbic kardam (gitem u haskanum em vor angleren lav xosal@ shat a petq galu). Girq@ vor sksum em kardal, mi 5 or ancnum a asum em de djvar ban chka anglereni mej u tenc an@ndhat het em qcum. Ardyunqum minchev esor anglerens chlavacreci 🙂
Ես էլ երկու տարի է ուզում եմ անգլերեն պարապեմ, չի ստացվում, այսպես կոչված, ժամանակի սղության պատճառով… Բայց Հրաչը ճիշտ է, պետք է կարողանալ զոհաբերել ներկան: Եկեք խոստովանենք, որ մեր ալարկոտությունից է գալիս ամեն բան, եթե ուզենանք, կկարողանանք ժամանակ գտնել… 🙂