Մի անգամ արքան դուրս եկավ որսի: Տեսավ հեռվում վազող նապաստակին: Հանեց նետն ու պատրաստվում էր կրակել: Բայց երբ ձգեց լարը և պատրաստվում էր բաց թողնել նետը, նետը կպավ ձեռքին, իսկ ձեռքն անշարժացած մնաց նույն տեղում: Արքան փորձում էր ինչ-որ բան անել, բայց մարմինը կարծես անզգայացել էր: Հանկարծ նրա աչքերի առաջ նապաստակը սկսեց մեծանալ: Արքան թարթեց աչքերը, բայց դա երազ չէր. նապաստակը շարունակում էր մեծանալ: Նապաստակի մեջքը բացվեց, երևացին նրա ձեռքերն ու ոտքերը և նա մարդու պես ոտքի կանգնեց: Նա քայլեց դեպի արքան, իսկ արքան ապշած փորձում էր ինչ-որ բան անել, բայց մարմինն իրեն չէր ենթարկվում: Նապաստակը հասավ արքային և նրանց աչքերը հայտնվեցին դեմ դիմաց: Նապաստակի աչքերում արքան տեսավ իրեն և սարսափեց. դրանցում փոքրիկ նապաստակ էր երևում: Հանկարծ փոքրիկ նապաստակի վրա նետ սլացավ: Նա փորձում էր վազել, բայց ընկավ խոցված: Արքան ցավ զգաց: Նապաստակի աչքերում նա տեսավ իրեն՝ ձիու վրա նստած, իրեն ուղեկցող ձիավորների խրախճանքը, և աչքերը սկսեցին կամաց փակվել:
Երբ արքան բացեց աչքերը, նետը դեռ իր ձեռքում էր, իսկ հեռվում վազում էր փոքրիկ նապաստակը: Արքան օդ կրակեց, իսկ նապաստակն անհետացավ կանաչ խոտերի մեջ: Այդ օրվանից արքան ավելի իմաստուն դարձավ, քանի որ հայտնվեց նապաստակի մաշկի մեջ և տեսավ իրավիճակը նրա աչքերով: Դուք նույնպես, հարգելի Ընթերցող, կարողացեք տեսնել իրավիճակը դիմացինի աչքերով:
