Մի մարդ վարսավիրանոց է գնում: Մազերը կտրելու ընթացքում վարսավիրը նրա հետ զրույցի է բռնկվում:
— Ինչ ուզում եք ասեք, բայց ես չեմ հավատում, որ Աստված գոյություն ունի,- ասում է վարսավիրը:
— Ինչո՞ւ,- հարցնում է հաճախորդը:
— Բավական է միայն փողոց դուրս գալ և ամեն ինչ պարզ կլինի: Եթե Աստված լիներ, կլինեի՞ն արդյոք այդքան հիվանդ մարդիկ: Որտեղի՞ց են հայտնվում որբ երեխաները: Ինչո՞ւ են մարդիկ աղքատության մեջ ապրում: Եթե նա իրոք գոյություն ունենար, կլինե՞ր արդյոք այդքան ցավ ու տառապանք:
Հաճախորդը մտածմունքների մեջ է ընկնում: Երբ վարսավիրը վերջացնում է աշխատանքը, նա շնորհակալություն է հայտնում, վճարում և դուրս գալիս: Դուրս գալով փողոց` նա տեսնում է մի անօթևան մարդու՝ երկար աճած մորուքով: Հաճախորդը վերադառնում է վարսավիրանոց, վարսավիրին խնդրում մոտենալ պատուհանին և մատնացույց անում անօթևանին.
— Վարսավիրներ գոյությո՛ւն չունեն, — ասում է նա սիրալիր և հեռանում:
Առակի խրատը: Մենք հաճախ ենք ուզում, բայց հազվադեպ ենք տալիս: Մենք պահանջում ենք, որպեսզի կյանքն ավելի լավը դառնա, բայց ինքներս քիչ բան ենք անում դրա համար: Սկզբում մտածեք, թե ինչ կարող եք անել դուք, ինչպես ինքներդ կարող եք ազդել իրադարձությունների վրա և ամենակարևորը՝ արեք:
