«Գենչի գենբուցու» ճապոներենից նշանակում է «Գնա և նայիր ինքդ»: Սա մի մոտեցում է ճապոնական բիզնեսում, որը ենթադրում է, որ խնդիրը լուծելու համար պետք է անձամբ ներկա լինել տեղում: Սա տարբեր է ամերիկյան մոտեցումից, երբ խնդիրները հնարավոր է լուծել հեռավորության վրա: Այս մոտեցումն ընկած է ճապոնական Toyota ընկերության արտադրական համակարգի հիմքում: Սրա հետ կապված` «Դաո Տոյոտա» գրքի հեղինակ Ջեֆֆրի Լայքերը գրում է.
«Երբ Toyota ընկերությունում իմ վերցրած հարցազրույցների ժամանակ ես հարցնում էի, թե ինչով է տարբերվում կառավարման Toyota-ի մեթոդն այլ մեթոդներից և արդյոք գաղտնիքն ընկած է արտադրության, արտադրանքի մշակման, վաճառքների կամ լրատվամիջոցների հետ կապերի մեջ, ավելի հաճախ լսում էի հետևյալ պատասխանը. գենչի գենբուցու: Չի կարելի իրականում հասկանալ խնդիրը, քանի դեռ դուք սեփական աչքերով չեք տեսել, թե ինչումն է այն կայանում: Չի կարելի համարել ինչ-որ բան ակնհայտ կամ հիմնվել ուրիշ մարդկանց ասածների վրա»:
Որպես օրինակ եկեք վերցնենք Toyota Sienna մինիվենի 2004թ-ի մոդելի մշակումը: Toyota ընկերությունում ինժեներին, ով զբաղվում է մեքենայի նոր մոդելի մշակմամբ և ստեղծմամբ, անվանում են գլխավոր ինժեներ: Նա ղեկավարում է ողջ գործընթացը՝ սկսած մոդելի գծագրումից մինչև մեքենայի արտադրությունը: 2004թ-ի Sienna մոդելի մշակմամբ զբաղվում էր Յուդզի Յոկոյան: Նա աշխատանքի գրեթե ոչ մի փորձ չուներ Հյուսիսային Ամերիկայի շուկայում. շուկա, որի վրա կողմնորոշված էր Sienna-ն: Որպեսզի պարզի, թե ինչ են ուզում սպառողները, Յոկոյան կայացնում է համարձակ որոշում՝ անցնել ԱՄՆ բոլոր 50 նահանգներով և Կանադայի ու Մեքսիկայի ողջ տարածքով: Ընդհանուր առմամբ նա անցնում է 85000կմ: Փոքր բնակավայրերում և մեծ քաղաքներում Յոկոյան վարձակալում և վարում էր Sienna-ի վերջին մոդելը, շփվում էր մյուս վարորդների հետ և հետևում նրանց վարքին: Իր սեփական փորձից ելնելով՝ Յոկոյան սկսում է թեստավորել ենթադրությունն այն մասին, թե ինչ մինիվեն է պետք Հյուսիսային Ամերիկայի բնակիչներին:
Սովորաբար ընդունված է, որ ապրանքը վերջնական սպառողին վաճառելն ավելի հեշտ է, քան ընկերություններին. չէ՞ որ սպառողն ինքն է ընդունում վերջնական որոշումը, իսկ ընկերություններում կան բազմաթիվ ենթակառուցվածքներ և մարդիկ, որոնցից կախված է վաճառքի որոշումը: Յոկոյան նկատում է, որ երբ ամերիկացիները գնում են մինիվեն, ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չէ: Մեքենան կարող է պատկանել ծնողներին կամ տատիկ-պապիկին, բայց շատ բան կախված է երեխաներից: Հենց երեխաներին է «պատկանում» մեքենայի 2/3-ը: Երեխաներն ամենապահանջկոտ հաճախորդներն են և ամենից շատ նրանք են գնահատում որակը: Իսկ դա նշանակում էր, որ նոր Sienna-ն պետք է դուր գա երեխաներին: Հենց այդ գաղափարն էլ ընկնում է նոր մոդելը կառուցելու հիմքում: Մասնավորապես, Յոկոյան մեծ ուշադրություն է դարձնում մեքենայի այն բաղադրիչներին, որոնցից կախված է ուղևորության հարմարավետությունը: Դրանք հատկապես կարևոր են, եթե երկար ուղևորության պատրաստվում է մեծ ընտանիք (նման ուղևորություններն Ամերիկայում ավելի տարածված են, քան Ճապոնիայում): Արդյունքներն արդարացնում են ակնկալիքները: Sienna-ի մասնաբաժինը շուկայում կտրուկ աճում է: 2004թ-ին վաճառքները 60%-ով ավելին էին, քան 2003թ-ին: Sienna-ն դառնում է նորարարությունների կիրառման դասական օրինակներից մեկը, որոնցով աչքի են ընկնում աշխարհի լավագույն ընկերությունները, որոնցից է Toyota-ն:
P.S.
Սթիվ Բլանկն իր գրքում գրում է. «Դուրս եկեք գրասենյակից, շփվեք սպառողների հետ, հասկացեք, թե ինչ են ուզում մարդիկ»: Ճապոնիայում սրան պարզապես կանվանեին… գենչի գենբուցու:
Շատ կարևոր է նաև, որ ճապոնական որևէ ընկերության աշխատակիցը իրավունք չունի որոշ ժամանակ անց դուրս գալ և աշխատել ճապոնական մեկ այլ ընկերությունում…. ճապոնական ընկերությունները կարծես մի մեծ ընտանիք լինեն՝ յուրաքանչյուրն իր աշխատելու յուրահատուկ մոտեցումներով և գաղտնիքներով 🙂
Այս մոտեցումը Ինձ էլ դուր եկավ,և ըստ իս ավելի ճիշտ մոդելն է: